"Moje córki krowy" - Kinga Dębska

"Czytam listę pytań i możliwych odpowiedzi. (...) Przecież to jakiś absurd. No, ale dobra, co mi tam, wypełnię. Kiedy kończę, psychiatra chwyta kartkę i szybko liczy moje punkty. Widzę, że jest zadowolony z wyniku.

- To taki żart? - Jeszcze mam nadzieję, że mnie wkręca, że to taki pomysł na rozluźnienie pacjenta. Uśmiecham się do niego.

- Jaki żart? - pyta poważnie. - Tu wszystko widać jak na dłoni. Pani ma depresję.

Patrzę na niego jak na wariata. Ja depresję? Poje**** go? Umiera mi matka i ojciec, a on mnie pyta o życie seksualne i na podstawie tego, że w moim życiu nic się nie dzieje, że jestem smutna, stwierdza, że mam depresję. Kur**, każdy by miał!"

Dwie powoli wkraczające w okres przekwitania siostry - Marta i Kasia. Więcej je dzieli niż łączy. Choć jest między nimi tylko rok różnicy, są od siebie tak różne, że na pierwszy rzut oka ciężko stwierdzić, że to siostry. Marta - starsza, ambitniejsza i zdawać by się mogło - dojrzalsza. To od niej w dzieciństwie więcej oczekiwano, to ona zawsze lepiej się uczyła. Kasia - jest jej przeciwieństwem. Zawsze gorsza, słabsza, po starszej siostrze dziedziczyła nie tylko ciuchy, ale też chłopaków. Jest jednak coś, co je łączy - pomimo wzajemnej nienawiści, pomimo tego, że każda jest już matką, obie czują się w głębi duszy samotne. Nieoczekiwanie ich matka dostaje udaru a u ojca lekarze wykrywają glejaka - złośliwego guza mózgu. Nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Na barki sióstr spada nie tylko ogromna odpowiedzialność ale czeka je też wiele poświęceń. Czy utrata rodziców pozwoli siostrom zbliżyć się do siebie? Czy w końcu znajdą wspólny język? A może nowa sytuacja w jakiej się znalazły jeszcze bardziej je od siebie oddali?

Autorka stworzyła słodko-gorzką powieść, w której opisuje zaledwie wycinek z życia zwyczajnych ludzi - żyjących w tej samej Polsce co my, z tymi samymi codziennymi, ludzkimi problemami. Tak naprawdę "Moje córki krowy" to powieść o wszystkim i o niczym - naprzemienne monologi sióstr o życiu, o codzienności, o rodzinie i samotności, nierzadko urozmaicane  wulgaryzmami, czasem z lekką dawką humoru - tego gorzkiego również. Czytelnik nie oczekuje w napięciu na finał, bo tak naprawdę autorka żadnego napięcia nie buduje. Nie to było celem tej książki. Przewracałam kartki nie czekając na nic. Nie wiedziałam jaki finał zafunduje autorka. Mnie osobiście wciągnął realizm, jaki bił z tej książki i autentyczność uczuć bohaterek. Trochę mi obie przypominały mnie samą jeszcze parę lat temu i moje relacje z siostrą.

Czy książka mi się podobała? Tak, ale nie zapadnie jakoś szczególnie w mojej pamięci i z pewnością nie będę jej nadgorliwie polecała innym, jak mam w zwyczaju to robić po naprawdę wyśmienitej lekturze. Jeśli ktoś ma ochotę przeczytać książkę o problemach dnia codziennego, do których można zaliczyć ciężką chorobę rodziców, oschłe siostrzane stosunki i zmagania z polską służbą zdrowia to polecam.

Jak mówi autorka - "Moim marzeniem jest takie skonstruowanie historii, żeby odbiorca na zmianę śmiał się i płakał, ale żeby odłożył tą książkę lub wyszedł z kina zbudowany a nie podłamany". Pani Kingo, myślę, że Pani marzenie się spełniło.

P.S. Jeśli tę recenzję czyta jakiś lekarz, to niech nie bierze do siebie osobiście tych "zmagań z polską służbą zdrowia". Dla mnie osobiście trochę to było przerysowane - tak na potrzeby tragikomicznej historii. 

P.S.2 Przekleństwa w książce nie są ocenzurowane. Na blogu wolałam je ocenzurować.

Książka bierze udział w wyzwaniach: