"Jedną nogą w niebie" - Izabella Frączyk

Tempo życia w Pieńkach nie zwalnia nawet na moment. Miejsce, które miało być dla Magdy wytchnieniem, wymaga coraz to cięższej pracy. Sytuacja finansowa jest tragiczna, na domiar złego pojawiają się kolejne nieprzewidziane wydatki. W trudnych chwilach Magda nie może liczyć już na Adama, za to wspiera ją przyjaciółka Alicja, która zmaga się z własnymi problemami i skomplikowanymi uczuciami. Magdzie jest coraz trudniej, a jej zapał powoli gaśnie. Czy uda jej się uratować stadninę i wyjść z długów? Czy to początek końca raju w Pieńkach?

"Jedną nogą w niebie" to ostatnia część serii "Stajnia w Pieńkach", która zaczęła się bardzo sympatycznie i obiecująco, by potem rozczarować drugim tomem. Na trzeci zdecydowałam się z czystej ciekawości jak autorka pokierowała losami Magdy i jej przyjaciół. Jakie są moje wrażenia po skończonej lekturze? Na pewno zupełnie inne niż w przypadku pierwszego i drugiego tomu. Trzeci był całkiem ok, jednak nie tak dobry i interesujący jak pierwszy, za to czytało mi się go zdecydowanie lepiej niż drugi. Nie obyło się też bez drobnych rozczarowań, ale summa summarum w mojej opinii zasługuje na mocne 6/10 punktów.

Odważę się przyznać, że mam pewne zastrzeżenia do tego, jak autorka prowadzi fabułę. A raczej jak wtrąca pewne wątki, których nawet nie rozwija, niemalże od razu je kończąc. Znacie to uczucie, kiedy coś w książce zaczyna się dziać, ale w głowie świta myśl, że nie ma się czego obawiać, bo autor zaraz wszystko wyjaśni i na tym temat się skończy? No więc właśnie takie uczucie towarzyszyło mi prawie za każdym razem. Podkreślam - prawie - bo niektóre zdarzenia, które autorka rozwinęła, miło mnie zaskoczyły i wzbudziły zainteresowanie. Jednak niektóre sytuacje jakie mają w książce miejsce wydały mi się zupełnie niepotrzebne, bo niczego nie wniosły do powieści a jedynie ją zapychały. Zamiast maksymalnie skróconej i spłyconej sceny w finale z udziałem Staszka (którą autorka mogła sobie darować, bo pozostawiła jedynie niesmak) można było zagrać jakoś na emocjach czytelnika i wprowadzić postać Leontyny - nieznośnej eks-teściowej - i Tomka, byłego męża Magdy. (Właśnie zdałam sobie sprawę, że Leontyna to jedyna postać w całej serii, która wzbudza szczere emocje. Szkoda, że nie ma jej w trzeciej części.)

Nie zmienia to faktu, że cała seria "Stajnia w Pieńkach" ma raczej wydźwięk pozytywny i ciepły. Niewymagająca fabuła i wiejski klimat sprzyja naszemu odprężeniu. Również bohaterowie nie budzą antypatii, zwłaszcza Magda, będąca wzorem silnej, zdeterminowanej i niezależnej kobiety, która po trupach dąży do wyznaczonego celu. W lekturze doskonale odnajdą się ci, którzy lubią spokój, wiejski klimat, zwierzęta i wszystko, co wiąże się z życiem na wsi.

źródło okładki