"Making faces" - Amy Harmon

"Obiecałam sobie, że jeśli wrócisz do domu, to nie będę się bała ci powiedzieć, co czuję. 

Ale wciąż się boję. Bo nie jestem w stanie sprawić, żebyś ty też mnie pokochał."

W Hannah Lake żyje sobie beztrosko piątka młodych przyjaciół, bardzo dobrych zapaśników: Ambrose, Jesse, Beans, Paulie i Grant. Jest jeszcze Bailey, chory na dystrofię mięśniową syn trenera, który trzyma się z chłopakami oraz jego kuzynka a zarazem najlepsza przyjaciółka - Fern, przeciętna rudowłosa dziewczyna, która opiekuje się Baileyem i od najmłodszych lat podkochuje się w Ambrosie Youngu, przystojnym chłopaku, za którym szaleją dziewczyny. Fern cierpi na syndrom brzydkiego kaczątka, wie, że jest mało atrakcyjna, a jej rude kręcone włosy i piegi nigdy nie przyciągnęły uwagi żadnego chłopaka. Kiedy we wrześniu 2001 r ma miejsce zamach na WTC, Ambrose wraz z przyjaciółmi wstępują do wojska i od razu zostają wysłani do Iraku. Jednak z wojny żywy wraca tylko Ambrose. Ciężko ranny, z oszpeconą twarzą, która została zmasakrowana przez bombę nie jest już dawnym Ambrosem - wesołym zapaśnikiem o pięknej twarzy. Teraz przypomina zeszpeconego potwora, który żyje zamknięty we własnej skorupie i zmaga się z poczuciem winy. Fern jest zdeterminowana, by przywrócić chłopakowi dawną wiarę i wyeliminować jego poczucie beznadziejności i brzydoty. Fern chce udowodnić Ambrosowi, że jego twarz wcale nie jest dla niej najważniejsza. Tylko czy chłopak jest gotowy przyjąć uczucie dziewczyny, którą kiedyś odtrącił?

Jest we mnie wciąż tyle uczuć i myśli, że nie wiem od czego zacząć. Ileż ja łez wylałam nad tą historią! "Making faces" to prosto, ale genialnie napisana przepiękna powieść, która na bardzo długo zapada w pamięci. Serwuje całą gamę różnorodnych emocji, sprawiając, że z oczu płyną łzy smutku, łzy wzruszenia i łzy radości. A wszystkiemu towarzyszy ogromny podziw i szacunek dla bohaterów. 

O samych bohaterach można mówić wiele. Autorka wykreowała wspaniałych bohaterów, którzy nie pozostają czytelnikowi obojętnymi. Ich cudowne charaktery sprawiają, że czytelnik chce być tacy, jak bohaterowie - naturalnie piękni i dobrzy. Nie tylko Fern, Ambrose i Bailey, ale także bohaterowie drugoplanowi jak ojciec Ambrosa, rodzice Fern i Baileya oraz ich przyjaciele - wszyscy stali się moją jedną wielką rodziną, której nie chciałam opuszczać zamykając ostatnią stronę książki.

Po skończonej lekturze jeszcze długo tuliłam książkę do serca, jakbym wierzyła, że w ten sposób całe jej piękno i ciepło wsiąknie we mnie.

"Making faces" to powieść z bogatym przesłaniem, odkrywająca wiele prawd o człowieku, jego skrytych pragnieniach, obawach i radzeniu sobie z trudnymi zmianami w życiu. Uczy pokory, uświadamiając, że wszystko dzieje się po coś a każda tragedia ma również zbawienne skutki. Tak naprawdę dopiero, gdy Ambrose oślepł na jedno oko dostrzegł piękno Fern. Piękno, które wypływało z jej serca. 

Historia bohaterów ukazuje również jak piękna jest siła bezwarunkowej przyjaźni. Przyjaźni, która zdolna jest do największego poświęcenia - do tego, by oddać życie.

"Making faces" to wyjątkowa pod każdym względem książka, która warta jest tego, by poświęcić jej czas. Po jej przeczytaniu czytelnik ma ochotę otworzyć pierwszą stronę i przeżyć tę piękną historię jeszcze raz. To historia, która pomimo wielu tragedii, jakie mają miejsce w życiu bohaterów, koi serce czytelnika. Wypełnia wszystkim, co najlepsze, gwarantując wspaniałe emocje i zapadając w pamięci na bardzo długo. Jestem szczęśliwa, że dane mi było poznać tak wartościowych bohaterów i przeżywać wraz z nimi ich tragedie i radości.

"Czasami trudno jest się pogodzić z tym, że nigdy nie będziemy kochani tak, 

jak byśmy tego chcieli."

"Czasami posiadanie wyjątkowego przyjaciela jest trudne. 

Czasami będziesz cierpieć razem z nim."

"Życie nie zawsze jest łatwe a ludzie potrafią być okrutni."

"Śmierć jest łatwa. Życie jest dużo trudniejsze."

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję

Wydawnictwu HELION.