"Czarna Madonna" - Remigiusz Mróz

Filip Szumski, znany jako Berg, miał polecieć wraz ze swoją narzeczoną Anetą do Ziemi Świętej, jednak sytuacja zmusiła go do zostania w Polsce. Tej nocy kiedy samolot miał wylądować w Tel Awiwie mężczyzna odbiera niepokojącą wiadomość od ojca - Boeing 747, którym leciała Aneta zniknął. Wkrótce samolot zaczyna wysyłać niepokojące sygnały. Kilka dni później z radarów znika kolejna maszyna a w życiu Filipa mają miejsce niewytłumaczalne zjawiska. Pragnący dojść do prawdy mężczyzna odkrywa dziwne powiązania między lotem Boeinga 747, a lotem Air Japan 123 z 1985 roku. Wkrótce cały świat jest świadkiem coraz bardziej zadziwiających wydarzeń a Berg wpada w sam środek piekła. Pytań jest coraz więcej, ale czy ktokolwiek chce znać na nie odpowiedzi? Jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Filip i obraz Czarnej Madonny?

Źródło okładki: Czwarta Strona

Pierwsze co trzeba powiedzieć o tej książce, to że autor bardzo poważnie podszedł do jej napisania i dokładnie się do tego przygotował. Jego zaangażowanie w zgłębianie wiedzy na tematy poruszane w "Czarnej Madonnie" nie poszło na marne. Remigiusz Mróz zasypuje nas interesującymi i - co istotne - prawdziwymi informacjami na temat wiary chrześcijańskiej oraz nawiązuje do autentycznych wydarzeń. Przywołuje m. in katastrofę samolotu japońskich linii lotniczych z 1985r., nawiązuje do objawień w Medjugorie czy objawień św. Faustyny. Autor często przytacza także fragmenty Pisma Świętego, kładąc szczególny nacisk na Apokalipsę św. Jana, powołuje się też na różne interpretacje przyjmowane przez Kościół. Dzięki rzetelnemu, starannemu przygotowaniu, historia - mimo, że fikcyjna - wypada przekonująco a prawdziwość pewnych informacji budzi zaintrygowanie.

"Czarna Madonna" to  horror religijny, który - jak na horror przystało - nabawił mnie nieco strachu. W posłowiu autor wyraża nadzieję, że udało mu się choćby raz przestraszyć trochę czytelnika. Mnie przestraszył, choć do paniki było temu daleko. Cała historia utrzymana jest w tajemniczym, budzącym grozę klimacie, nie wpływa jednak zbyt intensywnie na podświadomość i nie wywołuje niewytłumaczalnych urojeń. Jednakże sam fakt, że autor porusza wątki, które z jednej strony są nam bliskie, które stanowią naszą codzienność, a z drugiej - których nie potrafimy ogarnąć umysłem, budzi strach. Czy ingerencja w boskie sprawy ma szansę skończyć się pomyślnie? Czy autor przypadkiem nie ryzykuje wkraczając na tak grząski teren jakim jest wiara, świętość? Ileż odwagi trzeba mieć w sobie, żeby w ogóle zdobyć się na poruszenie tej tematyki, ugryźć ją z każdej strony, zgłębiając nie tylko o kwestie, które nam jako chrześcijanom wydają się oczywiste, ale dotykając też tematów tabu, z których istnienia nawet nie chcemy zdawać sobie sprawy?

Autor nie boi się zahaczyć o sferę, która wzbudza niepokój, nie unika takich tematów jak egzorcyzmy, opętanie czy wizja Sądu Ostatecznego. To kwestie, które u zdecydowanej większości ludzi wywołują lęk, a którym autor w książce poświęca mnóstwo uwagi. Mimo dominacji nieracjonalnych zjawisk, Mróz wykazał się umiejętnością wyczucia pewnych granic - nie posunął się za daleko, zachowując umiar. Nie uczynił z powieści kontrowersyjnego, wręcz zakazanego dzieła, które budziłoby jedynie niesmak. Poza tym autor zachowuje obiektywizm - niczego tą powieścią nie narzuca, nie jest nachalny i nie przekonuje co jest słuszne, a co nie. Dlatego mimo iż fabuła skupia się głównie na wątkach związanych z chrześcijaństwem, lektura raczej nie wzbudzi dyskomfortu u ateistów. Całość wypadła dobrze, przekonująco, bez przekłamania. I choć pewne kwestie na pierwszy rzut oka mogą budzić wątpliwości i wydać się niedorzeczne, w ogólnym ujęciu, głównie dzięki ciekawym związkom przyczynowo - skutkowym "Czarna Madonna" to finalnie dość logicznie skonstruowane dzieło. 

To, co podobało mi się najbardziej a jednocześnie o co mam do autora pretensje, to sposób w jaki kończył poszczególne rozdziały. Remigiusz Mróz bardzo postarał się o to, by "jeszcze tylko jeden rozdział" wcale nie był tym ostatnim. Na końcu każdego z nich czekają na czytelnika kolejne dezorientujące elementy układanki, które uniemożliwiają oderwanie się od fabuły i odłożenie książki. Dlaczego mam o to pretensje? Bo właściwie po zamknięciu ostatniej strony czułam się tak, jakbym całą historię przebiegła na jednym wdechu. Autor nie dał szansy na to, by się zatrzymać i odsapnąć, przez co całą powieść pochłonęłam naraz. A z przyjemnością delektowałabym się lekturą jeszcze przez kilka dni.

Jedyne, co mogłabym zarzucić - choć nie wiem czy autorowi, czy problem tkwi we mnie - to nie do końca zrozumiałe zakończenie. Pewnych wątków Mróz ostatecznie nie wyjaśnił, nie do końca pojęłam kim naprawdę był Filip Szumski, kim był Istniejący, wątpliwości pozostawia też postać Anety. Nie wpłynęło to bynajmniej na moje usatysfakcjonowanie lekturą, jednak mam wrażenie, że nie dowiedziałam się wszystkiego i ta niewiedza drażni mnie, w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Może dla niektórych to, czego ja nie potrafiłam zinterpretować było banalnie oczywiste. A może właśnie niektóre sprawy miały pozostać tajemnicą? 

Natomiast bardzo usatysfakcjonowało mnie to, w jaki sposób autor wykorzystał motyw obrazów Czarnej Madonny, ile uwagi im poświęcił i jaką wiedzą na ich temat się z nami podzielił. Obrazy te odgrywają w powieści chyba najistotniejszą rolę, to wokół nich skupia się większość pytań czytelnika, który co chwilę zastanawia się nad tym, jaki jest ich cel w całej historii. Przy okazji można dowiedzieć się wielu ciekawostek i interpretacji związanych z samym wizerunkiem Matki Boskiej w ciemnych barwach.

"Czarna Madonna" zbiera różne opinie. Dla mnie to pierwsze zetknięcie z autorem i osobiście mogę je zaliczyć do tych satysfakcjonujących i - pewnie przez jakiś czas - niezapomnianych. Mam wrażenie, że nieprzypadkowo do tej pory wzbraniałam się przed sięgnięciem po książki Remigiusza Mroza - czekałam po prostu na powieść, która wpisze się w mój gust, i która zachęci mnie do dalszego poznawania twórczości autora. Przekonało mnie nie tylko widoczne zaangażowanie pisarza w powieść oraz niebanalne i nieprzewidywalne wątki, ale także przystępny dla czytelnika język. Autor uniknął zbędnych opisów, przez co uczynił powieść niezwykle dynamiczną. Warto podkreślić, że "Czarna Madonna" oprócz tego, że zapewnia umiarkowanie mocne wrażenia, dostarcza też czytelnikowi wiedzy, o której powszechnie się nie mówi. Przeciętny Kowalski nie wie tego wszystkiego, co ujawnia autor w niniejszym horrorze, nie zdaje sobie sprawy z wielu rzeczy, których namiastkę odkrywa "Czarna Madonna", mimowolnie zmuszając wierzących do refleksji nad tym, co niepojęte.