"Franco" - Kim Holden

Franco Genovese oprócz tego, że jest perkusistą w znanym zespole i jest sławny, wiedzie zwyczajne, skromne życie. To sympatyczny i dobrze wychowany chłopak, który bardzo ceni przyjaźń. Ma okazję przekonać się o tym Gemma Hendricks, którą Franco przypadkowo poznaje w barze. Nawiązana między nimi przyjaźń ma przetrwać rozłąkę, jaką szykuje dla nich życie, bowiem to ostatnie dni Gemmy w Los Angeles przed powrotem do Anglii. Mimo odległości, przyjaźń rzeczywiście jest silniejsza niż dzielące bohaterów kilometry. Do czasu. A wszystko przez jedno marzenie...

Franco wie, jakie jest największe marzenie jego przyjaciółki i postanawia pomóc jej go spełnić. Nie przewiduje jednak, że zamiast umocnić, zniszczy tym ich przyjaźń. Czy uda mu się odzyskać dawną Gemmę? A może zaryzykuje i zawalczy o coś więcej niż przyjaźń?

"Franco" to trzecia po "Promyczku" i "Gusie" część przesympatycznej serii autorstwa Kim Holden. Tak jak przy poprzednich częściach, tak i przy tej przyjemnie spędziłam czas. "Franco" czaruje nie tylko idealnymi, przesłodkimi bohaterami, ale przede wszystkim pozytywnymi wartościami, jakimi się kierują. W tej książce nie spotkacie żadnego zła, żadnego czarnego charakteru, wszystko jest do bólu dobre, słodkie i urocze. Niestety z nadmiaru tej cukierkowości czasem mnie odrzucało.

Bohaterowie, znani czytelnikowi już z poprzednich części, nadal są tak samo zwariowani, sympatyczni i idealni. Nową bohaterką jest Gemma, dwudziestoośmioletnia architekt, która stoi przed trudną decyzją. Gemma jest bohaterką, która wzbudza empatię. Ma swoje problemy, ale podchodzi do nich racjonalnie. Chce spełnić swoje marzenie zanim będzie na to za późno, a czytelnik mocno jej w tym kibicuje. To dziewczyna, której po prostu nie da się nie lubić. 

Ci, którzy znają już twórczość Kim Holden, wiedzą, że pióro autorki jest niezwykle lekkie i przyjemne. Nie inaczej jest w przypadku "Franco". Fabuła może i nie jest zbyt oryginalna, ale też nie nudzi. Prosty język pozwala szybko przyswoić historię Franco i Gemmy. Trochę zabrakło mi napięcia i emocji, bo choć całość nie wypada źle, historia jest urocza i nawet można się na koniec nieco wzruszyć, to jednak należy ona do tych, które zapomina się po przeczytaniu. Książka nie wyróżnia się niczym szczególnym, zabrakło po prostu emocji. Nie działo się nic takiego, co sprawiłoby, że moje serce zacznie wyrywać się z piersi, że zacznie pragnąć więcej. Ot, zwyczajna, lekka powieść, o przyjaźni i miłości, ale trzeba dodać, że urozmaicona czasem erotycznymi scenami.

"Franco" to książka, która nie wywołuje negatywnych odczuć, ale też może nie spełnić wszystkich oczekiwań jakie stawia się tego typu romansom. Oszczędna ilość emocji i przesadna cukierkowatość bohaterów to coś, co nie do końca mnie przekonało. Poprzednie części dużo mocniej do mnie trafiły, zwłaszcza "Gus". Wiem, że ciężko wymyślić oryginalną fabułę dla romansu, ale wystarczyło trochę inaczej wykreować bohaterów, dodać im kilku wad, uczynić bardziej realnymi postaciami, a odbiór historii mógłby być inny. "Franco" to luźna książka, do pochłonięcia w jeden wieczór. Numerem jeden tej serii pozostaje "Gus", "Franco" natomiast zajmuje ostatnie trzecie miejsce.

Książka bierze udział w wyzwaniu: