"Joyland" - Stephen King

Kiedy Devin Jones zatrudnia się w Joyland, nawet nie przypuszcza jak park rozrywki zmieni jego życie. Madame Fortuna - parkowa wróżka uprzedza chłopaka, że na jego przyszłość pada cień. Bohater dowiaduje się rzeczy, które wkrótce mają wydarzyć się w jego życiu. W nowym miejscu pracy Devin poznaje tajemniczą historię pewnego morderstwa, które miało miejsce w Joyland. Ponadto chce się przekonać, czy w Strasznym Dworze rzeczywiście straszy duch zamordowanej dziewczyny. Wkrótce ma okazję na własnej skórze przekonać się, że przepowiednie Madame Fortuna wcale nie były wyssane z palca. Bohater musi zmierzyć się nie tylko z tajemniczym morderstwem, które chce rozwikłać, ale też z własnymi uczuciami, jakie nim targają oraz z pojawieniem się nieuleczalnie chorego chłopca, który - jak się wkrótce okazuje - odegra niebagatelną rolę w życiu Devina.

Czy w Strasznym Dworze rzeczywiście pojawia się duch zamordowanej dziewczyny?

Jakie niebezpieczeństwo grozi Devinovi? 

Jaki skutek będzie miała znajomość Devina z chorym Mikiem?

Przygoda z "Joyland" to moje pierwsze spotkanie z prozą Stephena Kinga. Literatura jaką tworzy autor należy do kręgu tych, po które sięgam rzadko, prawie w ogóle. Tym razem zrobiłam wyjątek, pragnąc uciec od znanych mi schematów ulubionych gatunków, których miałam w ostatnim czasie przesyt. Co do "Joyland" - nie uważam, żeby to spotkanie było złe, ale do najlepszych również nie należało. 

Słysząc zewsząd, że Stephen King jest królem horroru ubzdurałam sobie, że otrzymam mrożącą krew w żyłach historię, a moja bujna wyobraźnia nie pozwoli mi spokojnie zmrużyć oka po przeczytaniu lektury. No i co? I okazało się, że niepotrzebnie się tego obawiałam. Bo historia Devina Jonesa i Joyland ani nie zmroziła mojej krwi, ani nie zagwarantowała mi bezsennej nocy. Na skrzydełku przeczytałam, że "Joyland" to "jednocześnie kryminał, horror i słodko-gorzka powieść o dojrzewaniu, która poruszy serce nawet najbardziej cynicznego czytelnika". No cóż, widocznie muszę być bardziej niż najbardziej cyniczna, skoro moje serce pozostało niewzruszone. Przede wszystkim było zdecydowanie za mało horroru w horrorze i kryminału w kryminale. Nie mam doświadczenia z tym gatunkiem, ale nie usatysfakcjonowała mnie ta powieść. Spodziewałam się czegoś mocnego, ale nawet niektóre thrillery, które miałam okazję czytać bardziej mnie przerażały niż tenże horror.

Nie twierdzę przez to jednak, że w "Joyland" wieje totalną nudą, choć początkowo tak właśnie było i ciężko było wgryźć się w fabułę. Język autora nie do końca mnie przekonał, bo często gubiłam wątek. Zbyt wiele opisów, zbyt mało sensownej treści, zbyt mało wciągającej akcji. Z czasem zaczęły pojawiać się pojedyncze fragmenty, które okazywały się całkiem interesujące i nawet groźne, ale te kilka niepokojących scen to wciąż za mało, by móc zachwycać się książką. Czasem było ciekawie, ale jednak przeważała monotonia, wywołująca zniechęcenie do lektury i nawet te kilka chwil zaintrygowania nie zdołało mnie wciągnąć. 

Jedynej godnej zapamiętania rozrywki dostarczyło mi ostatnie trzydzieści stron lektury i to były właściwie jedyne strony, gdzie nie sprawdzałam "ile jeszcze zostało do końca". Ostatnie "dzieści" stron to mocna dawka prawdziwej grozy i gdyby cała książka tak mnie zaangażowała jak zakończenie, to mogłabym dać jej nawet maksymalną ocenę. 

Niestety w kompleksowym ujęciu nie otrzymałam tego, co chciałam otrzymać od króla horroru. Mam nadzieję, że to tylko jedna ze słabszych jego powieści i mój wybór po prostu nie był trafiony. Nie męczyła mnie ta książka, nie raziła po oczach sztucznością, nie mogę jej zarzucić żadnych błędów czy nieprzemyślanej fabuły, która była dopracowana i spójna. Po prostu nie zaangażowałam się w tę historię, prawdopodobnie przez styl jakim została napisana. Nie chcę po jednej nietrafionej książce oceniać całej twórczości Kinga, więc kiedyś dam mu znowu szansę. Jednak następnym razem bardziej przemyślę swój wybór.

Książka bierze udział w wyzwaniu: