"Dziewczyna z pociągu" - Paula Hawkins

"Gdy wjeżdżam do Ashbury, dzwoni moja komórka. Znowu Cathy. Biedactwo, naprawdę się o mnie martwi.

- Rach? Jesteś w pociągu? Wracasz do domu? - Jest zdenerwowana

- Tak - odpowiadam. - Będę za kwadrans.

- Policja tu jest - mówi, a mnie robi się zimno. - Chcą z tobą porozmawiać."

Główna bohaterka - Rachel - jest porzuconą przez męża dla innej kobiety alkoholiczką, kobietą, która utraciła dom, pracę i marzenia. Codziennie podróżuje pociągiem z Ashbury do Euston, obserwując z okna domy innych ludzi, zwracając szczególną uwagę na dom nr 15 i zamieszkującą go parę. Zwykłe dni tych obcych jej ludzi nie różnią się od siebie niczym szczególnym. Nawet pewne ich zachowania są powtarzalne. Rachel zazdrości im tej beztroskiej codzienności i miłości, jaką sobie codziennie okazują. Jednak pewnego dnia Rachel dostrzega coś, co pociągnie za sobą całą lawinę tragicznych zdarzeń i zmieni całe życie nie tylko Rachel. Jeden niespodziewany widok sprawi, że bohaterka będzie musiała zmierzyć się z nową, brutalną rzeczywistością w jaką sama się uwikła.

Pierwsze, co przyszło mi na myśl, gdy skończyłam czytać "Dziewczynę z pociągu" - ten kto stwierdził, że ta książka jest przewidywalna, chyba czytał inną "Dziewczynę z pociągu". Naprawdę nie wiem z czego wynikło to, że ja się nawet przez moment nie domyśliłam jej zakończenia - czy z tego, że nie mam doświadczenia z thrillerami psychologicznymi i być może zakończenie jak na ten gatunek jest rzeczywiście pospolite a ja o tym nie wiem, czy ta książka została tak znakomicie napisana, że czytelnik do samego końca nawet nie ma szans się domyślić finału. Przyznam, że snułam w głowie różne domysły, co też się stało i kto za to odpowiada, ale moje przypuszczenia nie były trafne. Kobieca intuicja w tym przypadku mnie zawiodła.

W powieści duży nacisk położono na problem alkoholizmu i na skutki, jakie wiążą się z tą chorobą. To właśnie alkohol jest głównym czynnikiem, który spowodował, że dotychczasowe życie Rachel legło w gruzach, ale nie tylko - jest także przyczyną ubytku w jej pamięci, co w odniesieniu do tragicznego wieczoru zdaje się mieć istotne znaczenie.

To chyba moje pierwsze spotkanie z gatunkiem - a jeśli nawet nie, to poprzednie chyba nie były zbyt udane, bo nie przypominam sobie żadnego thrillera psychologicznego, który by mnie jakoś ujął. Jak oceniam to spotkanie? Cóż - sięgając po książkę, wiedziałam, że było o niej głośno a i opinie krążą o niej różne - od tych pełnych zachwytu, po te przyrównujące "Dziewczynę z pociągu" do bełkotu (do tych drugich zalicza się moja mama, co tylko spotęgowało moją ciekawość). Ja w każdym razie żadnego bełkotu nie zauważyłam. Czytało mi się dość sprawnie, lekko i naprawdę fabuła mnie wciągnęła. Byłam bardzo ciekawa finału tej historii. Jednakże nie czułam żadnego ekscytującego napięcia, żadnych skrajnych emocji. Towarzyszyła mi po prostu zwykła ciekawość, która została w naprawdę zdumiewający sposób zaspokojona. 

Cieszę się, że przeczytałam tę książkę. Uważam, że jest to naprawdę dobra i interesująca powieść. Niewątpliwym atutem są wciągające wątki, które powodują, że czytelnik również ma ochotę zabawić się w detektywa, a podejrzanych tu pod dostatkiem. Choć książka nie skradła mojego serca, to jednak polecam. Niektórzy twierdzą, że szkoda na nią czasu. Ja tak nie uważam. Co więcej, dzięki "Dziewczynie z pociągu" nabieram ochoty na więcej thrillerów psychologicznych...

Książka bierze udział w wyzwaniach: