"Na skraju załamania" - B. A. Paris

O B. A. Paris zrobiło się głośno kiedy na rynku wydawniczym ukazał się thriller, szybko okrzyknięty światowym bestsellerem. "Za zamkniętymi drzwiami" - z tym tytułem spotkał się chyba każdy. Na własnej skórze przekonałam się, że nie bez powodu wstrząsnął milionem czytelników. Autorka swoją debiutancką powieścią postawiła samej sobie poprzeczkę tak wysoko, że przez chwilę bałam się, iż będzie tak jak w przypadku "aktorów jednej roli" czy "piosenkarzy jednego hitu" - że jej kolejne powieści nie zdobędą takiego uznania, a nazwisko B.A. Paris będzie kojarzone wyłącznie z  "Za zamkniętymi drzwiami". Toteż z przyjemnością, ale i lekką rezerwą sięgnęłam po jej drugą książkę, "Na skraju załamania". Wiedziałam, że mimo iż to zupełnie inna powieść, opowiadająca zupełnie inną historię, gdzieś w podświadomości będę konfrontować ją z fenomenalnym debiutem, który pewnej wiosennej nocy pozbawił mnie możliwości snu... 

Co mogę powiedzieć po skończonej lekturze? Czy autorka rzeczywiście ma talent do konstruowania tak absorbujących thrillerów, czy tylko przy tworzeniu swojego pierwszego dzieła dopisało jej szczęście?

Wyrzuty sumienia, które odmawiają racjonalnego myślenia i pogłębiają pojawiające się coraz częściej oznaki przedwczesnej demencji - z tym musi zmagać się Cass Anderson, po tym jak nie zatrzymała się w środku burzowej nocy obok zaparkowanego w lesie samochodu. Kobieta, która w nim siedziała, została tej nocy zamordowana. Cass nie potrafi pogodzić się z myślą, że gdyby jakoś zareagowała, ofiara nadal by żyła. Dręczące poczucie winy i ukrywanie przed mężem całej prawdy o tamtej nocy i o swoim stanie zdrowia wprowadzają Cass w obłęd. Jej życie zmienia się w koszmar, kiedy w pamięci pojawiają się kolejne luki, i gdy z przerażeniem uświadamia sobie, że prześladuje ją morderca. Bo kto i po co miałby nękać ją głuchymi telefonami i włamywać się do jej domu tylko po to, by przestawić kubek, zaznaczając tym swoją obecność... 

"Na skraju załamania" to tytuł trafiony w punkt. Nie tylko jeśli chodzi o główną bohaterkę, która przytłoczona problemami zdrowotnymi i poczuciem winy doprowadza się do kresu wytrzymałości. Tytuł idealnie odzwierciedla również to, co przeżywa czytelnik wraz z bohaterką - zaledwie krok dzieli go od obłędu. I nie piszę tego bynajmniej w pejoratywnym znaczeniu, bo obłęd, w jaki popada czytelnik jest jedynie potwierdzeniem kunsztu autorki, która doskonale zobrazowała stan psychiczny głównej bohaterki, a przy tym zrobiła to tak, że udziela się on osobie pogrążonej w lekturze. B. A. Paris odwaliła kawał dobrej roboty mistrzowsko kreując portret psychologiczny głównej bohaterki. Nie ulega wątpliwości, że świetnie orientujemy się w tym, co czuje Cass, co myśli, jakie wątpliwości ją dręczą. Nie jest to postać, która nudzi, choć nie da się zaprzeczyć, że jest trochę... monotematyczna, co bywało niekiedy przytłaczające - z czasem wiedziałam już, że mam spodziewać się kolejnych czynników rujnujących psychicznie bohaterkę, nie wiedziałam tylko co to konkretnie będzie. A ileż można dokładać zmartwień i dziur w pamięci jednej młodej kobiecie? W pewnym momencie czułam, że lekko drażni mnie wrażenie jakby jej życie było jednym wielkim otępieniem.

Na szczęście B. A. Paris wiedziała, kiedy powiedzieć dość i jak zrobić to w mocnym stylu. Kiedy powieść dobiegała końca moje uczucia były dwojakie. Po początkowym szoku, który wybił mnie z rytmu i w końcu zafundował rozrywkę ciekawszą niż głuche telefony i kolejne przesyłki, o zamówieniu których Cass zapominała, przyszła złość. Bo z jednej strony byłam zaskoczona, a z drugiej - gdzieś z tyłu głowy świtała mi myśl: "ale tu od początku coś nie grało". Finalnie okazało się, że jednak zamykałam książkę z niemałym zdziwieniem i właściwie ostatni rozdział musiałam przeczytać jeszcze raz, bo wręcz nie dowierzałam temu, że wyjaśnienie było tak logicznie proste, że aż śmieszne, a mimo to i tak wcześniej nie spostrzegłam jakie są fakty. I to się B. A. Paris udało - skutecznie wywiodła mnie w pole, pozwalając ułożyć własny scenariusz, który potem ot tak zniszczyła ujawniając ten właściwy. 

"Na skraju załamania" zasługuje na rozgłos, z jakim wcześniej spotkał się debiut autorki pt. "Za zamkniętymi drzwiami". Nie jest to książka ani gorsza, ani lepsza, choć wrażenia w trakcie lektury towarzyszyły mi zupełnie inne. Co podobało mi się bardziej? Zakończenie, które było mniej przewidywalne niż w przypadku pierwszej książki. Czego mi zabrakło? Napięcia, które zmusiłoby mnie do zarwania nocy, tak jak to było przy lekturze "Za zamkniętymi drzwiami". Książka porywa, ale nie na tyle, że rzuca się dla niej wszystko. Nie można jej też odmówić intrygującej, niebanalnej fabuły, specyficznego klimatu niczym ze szpitala psychiatrycznego i zakończenia, które z jednej strony satysfakcjonuje nieprzewidywalnością, a z drugiej - pozostawia czytelnika ze złością na samego siebie, że był tak blisko prawdy, a jednak tak daleko...

Za możliwość przeczytania książki

uprzejmie dziękuję Wydawnictwu Albatros

źródło okładki: strona internetowa Wydawnictwa Albatros