"Jeszcze jeden oddech" - Paul Kalanithi

"Czy poświęciłbyś zdolność mowy - własną albo swojej matki - za kilka miesięcy niemej egzystencji? Czy pogodziłbyś się z ograniczeniem pola widzenia w zamian za wyeliminowanie niewielkiego prawdopodobieństwa śmiertelnego wylewu do mózgu? Czy zrezygnowałbyś z władzy w prawej ręce, żeby położyć kres atakom padaczki? Ile neurologicznego cierpienia pozwoliłbyś znosić dziecku przed pogodzeniem się z myślą, że śmierć bywa lepszym wyborem? Ponieważ mózg zawiaduje doświadczaniem świata, każdy problem neurologiczny zmusza pacjenta i rodzinę - w idealnej sytuacji wspieranych przez lekarza - do odpowiedzi na pytanie: "Co nadaje życiu wystarczający sens, by wciąż było warto je przeżywać?""

Po raz pierwszy miałam okazję przeczytać autobiografię. Zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać i nie byłam przekonana, czy przypadnie mi do gustu poznawanie prawdziwego życia całkiem obcego mi człowieka, o którym po raz pierwszy usłyszałam niedawno, właśnie przy okazji premiery owej książki. Kiedy przeczytałam o czym jest ta książka, tknęło mnie przeczucie, że musi być niezwykle wartościowa i od razu postanowiłam sobie, że ją przeczytam, choć jak już wspomniałam - nie wiedziałam jak zareaguję na pierwsze spotkanie z gatunkiem. Okazało się, że mimo przytłaczającej tematyki, spotkanie z książką wcale nie należało do smutnych. Było raczej refleksyjne, choć zdarzyło mi się podczas czytania epilogu uronić łzę.

Z początku myślałam, że czeka mnie 232 stron zmagań autora z chorobą. Oczekiwałam, że pewnie Paul Kalanithi pod wpływem choroby przewartościował swoje życie i będzie chciał przekonywać czytelników do tego, by czerpali z życia najwięcej ile się da. Nie do końca moje oczekiwania się sprawdziły, co akurat okazało się bardzo pozytywnym zaskoczeniem.

Jak się okazało, książka podzielona została na 2 części.

Pierwsza część książki nie skupia się na chorobie Paula, ale na początkach jego kariery. Paul opisuje czasy swojej młodości, studiów, opowiada o tym jak poczuł swoje powołanie, aby oddać się neurochirurgii. Możemy również spojrzeć na początki jego pracy w tym zawodzie. W książce Paul wyjawia swoje dylematy, wspomina wybory, jakich musiał dokonywać jako lekarz - zarówno te złe, jak i te dobre. Uczestniczymy w jego pierwszym zetknięciu ze śmiercią pacjenta i śledzimy pierwsze odpowiedzialne decyzje. 

W tej części czytamy również o przeprowadzonych przez Paula zabiegach i operacjach, poznajemy także jego życzliwe relacje z pacjentami i rodzinami pacjentów, których niejednokrotnie musiał informować o tragicznych wieściach. Poznajemy receptę Paula na to, jak delikatnie, ale przekonująco informować rodzinę pacjenta o tym, co może być dla chorego najlepsze. A tym "najlepszym" czasami może być właśnie śmierć. 

Paul Kalanithi poświęca również miejsce na opisanie wzajemnych relacji ze współpracownikami. Przytoczonych zostaje wiele sytuacji, które pozostawiają z refleksją. Uświadamiamy sobie, jak ciężka i odpowiedzialna jest praca lekarzy, w szczególności u neurochirurgów, gdy od śmierci, czy paraliżu może dzielić zaledwie drgnięcie ręki podczas zabiegu. Do tego trzeba mieć powołanie i niewątpliwie to powołanie widać było u Paula Kalanithiego.

Druga część skupia się już konkretnie na zmaganiach Paula z chorobą. Paul z lekarza staje się pacjentem. Możemy dostrzec, jak ogromne wsparcie miał Paul w swojej żonie, rodzinie i wśród przyjaciół. Tutaj również autor musiał zmierzyć się z wieloma dylematami takimi jak np. czy kontynuować pracę w zawodzie, jakiego leczenia się podjąć, czy zdecydować się na powiększenie rodziny... Przede wszystkim respekt budzi nastawienie Paula do sytuacji, w której się znalazł, a także decyzja, jaką po ponad 20 miesiącach walki z chorobą przyszło mu podjąć.

"Jeszcze jeden oddech" to książka,  która uzmysławia, że życie nierozerwalnie wiąże się ze śmiercią. Wie to każdy z nas, ale większość z nas nie myśli o tym na co dzień. Każdy żyje w przekonaniu, że śmierć nadejdzie później niż prędzej. Historia Paula Kalanithiego oswaja nas z myślą, że każdy z nas ma swój koniec. Dzięki świadectwu Paula, jego mądrym refleksjom, książka przygotowuje na to, co nieuchronne. To poruszająca, mądra historia, którą powinien przeczytać każdy z nas. A epilog jest najbardziej wzruszającym epilogiem, wśród wszystkich epilogów jakie przeczytałam w całym swoim życiu.

"(...) jako rezydent za najwyższy ideał uważałem nie ratowanie życia - 

w końcu każdy musi kiedyś umrzeć - lecz niesienie pacjentowi i rodzinie pomocy 

w zrozumieniu śmierci i choroby."

Osobiście wyniosłam bardzo wiele z tej historii. I nie chodzi tu o kwestię doceniania życia i czerpania radości z każdej chwili. Nie to było zamiarem Paula. Jego celem było to, by pomóc ludziom zrozumieć śmierć i pokazać, jak kończy się nasza droga zwana życiem. Nie mam wątpliwości, że Paul ten cel osiągnął.

Książka bierze udział w wyzwaniu: