"Karuzela" - Agnieszka Lis

To niestety będzie bardzo krytyczna recenzja, w której trudno Wam będzie doszukać się słów pochwały. Sama się temu ogromnie dziwię, bo muszę przyznać, że do tej pory o tej książce czytałam same pozytywne opinie i widziałam, że uzyskuje raczej wysokie oceny. Większość wypowiada się o niej ciepło i w samych superlatywach. Z tym, co piszą inni mogę zgodzić się w jednym, ale to raczej stwierdzenie faktu niż opinia - książka porusza trudny temat jakim jest białaczka u młodej kobiety, matki trójki dzieci. 

Renata jest kobietą, która totalnie poświęca się rodzinie, zwłaszcza swoim dzieciom, bo jej męża - Mateusza - ciągle nie ma w domu. Pochłonięty pracą rzadko bywa w domu, którym zajmuje się Renata. U bohaterki ni stąd ni zowąd zaczynają się ujawniać niepokojące objawy choroby - szybko się męczy, często krwawi a na ciele ma coraz więcej siniaków. Kiedy w końcu robi badania, diagnoza brzmi jak wyrok - ostra białaczka. Jak  bohaterka radzi sobie z chorobą? Czy otrzyma w końcu tak potrzebne jej wsparcie męża? Czy uda jej się wygrać walkę o życie?

Nie powiem Wam, bo nie wiem. Niestety nie byłam w stanie doczytać książki do końca.

Bardzo nie lubię wystawiać takich opinii, ale cóż, chcę być szczera sama ze sobą, więc nie będę na siłę jej zachwalać. To chyba moje trzecie tak bardzo nieudane spotkanie z jakąkolwiek książką. Ale dopiero drugi raz zdarza mi się odłożyć książkę, nie doczytawszy jej do końca. Muszę z ręką na sercu przyznać, że ta książka totalnie mnie rozczarowała. Zwykle doczytuję książki do końca, ale tu po prostu nie umiałam się do tego zmusić. No po prostu się nie dało... Tak mnie niekiedy irytował styl pisania autorki, że po 255 stronach wymiękłam i odłożyłam książkę. Cała książka liczy 629 stron a męczyć mnie zaczęła po jakichś kilkudziesięciu stronach, więc i tak podziwiam się za to, że dobrnęłam do tej 255 strony, bo miałam ochotę już dużo wcześniej przerwać lekturę. Myślałam, że może tylko początek jest taki nużący, ale niestety im dalej brnęłam w tę historię, tym bardziej mnie ona irytowała i zamiast budzić moje współczucie dla bohaterów, wzbudzała współczucie dla mnie samej, że się z nią jeszcze męczę.

W każdej książce staram się wyłapywać przede wszystkim plusy. W przypadku tej książki mam wrażenie, że szukałam ich na siłę, bo minusów tu pod dostatkiem. Z ręką na sercu, ale ta książka ma tylko dwie zalety: pomysł na fabułę i prosty, nieskomplikowany (acz czasem sztuczny) język.

Minusów jest tyle, że nie będę ich wszystkich wymieniać. Wymienię te, które najbardziej mnie drażniły. Przede wszystkim sztucznie brzmiący język i częste dialogi bohaterów o niczym konkretnym. Również kompletnie niepotrzebne przemyślenia bohaterów i to nawet tych, którzy nie odgrywają większej roli w historii. Niczego to nie wniosło do książki a jedynie zapychało strony. 

Moim zdaniem książka zupełnie pozbawiona jest emocji. Nie było ich ani w bohaterach, ani we mnie. W niektórych momentach spodziewałam się, że będzie dramatycznie, że w końcu pojawi się jakiś dreszczyk, że nastąpi jakiś moment przełomowy i nareszcie będzie się coś działo. Niestety, na nadziejach się skończyło. [SPOILER! zupełnie zszokowała mnie scena, gdy Renata dowiaduje się o kochance męża. Ja tu się spodziewałam jakichś łez, krzyków, rozpaczy, rozwodu, zwrotów akcji, hura w końcu zacznie się coś dziać... A tu szok! Bohaterka przyjęła informację o zdradzie męża tak, jakby się dowiedziała, że właśnie spadł śnieg. Nie załamała się, nie rozpaczała. Co więcej, nawet potem normalnie rozmawiała ze swoim mężem, tak jakby zdrada była dla niej czymś normalnym i rutynowym. No chyba takie rzeczy się w rzeczywistości nie dzieją...]. 

Przyznam szczerze, że co chwilę sprawdzałam ile jeszcze stron zostało do końca. Męczyła mnie ta książka. Dawno nie czytałam tak nijak napisanej powieści. Opis zapowiadał ciekawą, emocjonującą historię, która pewnie wywołałaby sporo emocji, gdyby została inaczej napisana. Totalnie niewykorzystany potencjał. No powiedzcie sami. Czy poniższy dialog nie brzmi sztucznie?

"Mateusz całuje każdy skrawek skóry Renaty.

- Łaskoczesz - szepcze ona.

- Mhm - odpowiada Mateusz spomiędzy jej ud.

- Oj, wiruje, świat wiruje - szepcze znów Renata.

- Mhm - odpowiada Mateusz."

No heloł. Nie kupuję tego. Nic a nic. Nie przekonuje mnie to, nie wywołuje emocji, wręcz żenuje i śmieszy.  W podobnie suchy sposób została napisana zdecydowana większość książki. Autorka nie skupia się za bardzo na uczuciach bohaterów. Opisuje ich zachowania, czasem niepotrzebnie wtrąca rzeczy mało istotne, ale emocji mi w nich brak. Liczą się tylko suche fakty. Jest tak albo tak, ten robi to, ten tamto, ten powiedział to, ten odpowiedział tak i kropka.

Bohaterowie również nie zdobyli mojej sympatii. Renata od początku mnie irytowała swoim zachowaniem. Zgrywała chojraka i lekceważyła objawy poważnej choroby. I tak przez pierwsze 150 stron musiałam się męczyć z upartą bohaterką, która za nic miała swoje zdrowie i twierdziła, że nic poważnego się nie dzieje. Jej mąż - Mateusz też nie przykuł mojej uwagi niczym szczególnym. 

Zawiodłam się bardzo. Myślałam, że historia mnie porwie, że wraz z bohaterką będę rozpaczała nad jej chorobą, że będę jej współczuła. Nastawiłam się na historię, która na długo zapadnie w mojej pamięci. No cóż... zakończyłam nie dobrnąwszy nawet do połowy, ale niestety te 255 stron w ogóle mnie nie zachęciło do tego, by czytać dalej. Z przykrością muszę stwierdzić, że nie porwała mnie ta historia.

Mieliście okazję przeczytać tę książkę? Jakie na Was zrobiła wrażenie? Może faktycznie zbyt pośpieszyłam się z odłożeniem jej na półkę? A może się nie znam i nie potrafię docenić tego, co dobre? Dajcie znać, czy powinnam ją kontynuować, czy dobrze zrobiłam nie poświęcając jej więcej uwagi.

Książka bierze udział w wyzwaniu: