"Za zamkniętymi drzwiami" - B.A. Paris

"Trzymam ręce przed sobą, a niekontrolowane drżenie dłoni uświadamia mi to, co Jack 

wie od dawna - że nic nie pozbawia nas sił równie skutecznie jak strach."

Kładąc się późnym wieczorem do łóżka i sięgając po tę książkę, nie wiedziałam jeszcze, że to nie jest taki dobry pomysł. I to z dwóch powodów - po pierwsze dlatego, że książka wciągnęła mnie do tego stopnia, że zarwałam noc. Czytałam i czytałam i czytałam i nie umiałam się od niej oderwać. Nawet na chwilę nie chciałam zostawiać Grace samej z jej dramatem. A po drugie dlatego, że gdy już ją skończyłam, byłam tak wstrząśnięta, że nie umiałam zasnąć. Przeraźliwie bałam się tego, że przyśni mi się czerwony pokój...

"Za zamkniętymi drzwiami" to wyśmienity debiut literacki B.A. Paris, który przyprawił mnie o gęsią skórkę. Książka porusza trudny, poważny temat, czego od początku się spodziewałam, gdy tylko przeczytałam opis na okładce. Od początku nastawiłam się na mocną historię i równie mocne wrażenia, ale to, czym zostałam poczęstowana, przeszło moje najśmielsze wyobrażenia. Takiej dawki grozy się nie spodziewałam. Z każdą kolejną stroną rosło napięcie, zdenerwowanie, niedowierzanie, szok i współczucie. "To się nie może dziać naprawdę" - mówiłam sobie śledząc historię młodego małżeństwa. "A co, jeśli takie rzeczy jednak się dzieją?" - przerażona nawet nie chciałam dopuszczać do siebie tej myśli.

Jack i Grace to małżeństwo z rocznym stażem. Są perfekcyjni w każdym calu. Ona - wzorowa pani domu, wszechstronnie utalentowana, idealna żona. On - wpatrzony w małżonkę, nie odstępuje jej nawet na krok. No chyba, że zamknie ją na klucz w pokoju, w którym znajduje się jedynie łóżko i drzwi do łazienki. Wtedy ma pewność, że Grace mu nie ucieknie...

Grace nie widuje się z nikim, a kiedy bohaterów odwiedzają przyjaciele Jacka, nie może pisnąć słówkiem o tym, jak żyje. I tak nikt nie uwierzyłby żonie prawnika specjalizującego się w przemocy domowej, który dysponuje zaświadczeniem o jej chorobie psychicznej. Nikt, kto oglądał ich wspólne zdjęcia z luksusowych wakacji, na których oboje są z czułością w siebie wpatrzeni, nie uwierzyłby w dramat, jaki rozgrywa się wewnątrz tego pozornie pełnego miłości domu. Nikt nie ma prawa niczego się domyślać, widząc jak wzorową żoną i panią domu jest Grace. Nikomu nawet do głowy by nie przyszło, że w piwnicy tego domu Jack szykuje prawdziwe piekło.

Gdyby tylko Grace przed ślubem wiedziała, jaki horror dla niej i jej ukochanej siostry z zespołem downa szykuje życie, pewnie nigdy nawet nie spojrzałaby na Jacka. Ale Jack od początku miał wszystko dokładnie zaplanowane - oczarowanie sobą Grace, przekonanie jej do tego, by rzuciła pracę, szybki ślub i podróż do Tajlandii, podczas której Grace poznała prawdziwe oblicze swego psychopatycznego męża. Ale wówczas dla Grace było już za późno.

Od samego początku czytelnik nie ma wątpliwości, że to małżeństwo jest grą pozorów. Wszystko jest zbyt perfekcyjne, by mogło być prawdziwe. Nawet każde zdanie wypowiadane w obecności przyjaciół ma drugie dno. Aż do wczoraj nie zdawałam sobie w pełni sprawy z tego, jak nieodgadniona jest ludzka psychika. Autorka wykreowała wyraziste postacie, które wywołują w czytelniku takie uczucia, jakie powinny wywoływać: Grace - współczucie a Jack - odrazę i nienawiść. Dzięki temu, że powieść pisana jest naprzemiennie z perspektywy teraźniejszości i przeszłości, poznajemy nie tylko piękną historię idealnie zapowiadającego się małżeństwa, ale też codzienne zmagania Grace z rzeczywistością w jakiej żyje. 

Najbardziej szokujące było dla mnie zakończenie. Choć taki finał historii również brałam pod uwagę, to sposób, w jaki autorka zakończyła powieść sprawił, że na plecach miałam ciarki, w oczach łzy a serce wyrywało się z piersi.

"Za zamkniętymi drzwiami" to książka, która wstrząsa, skłania do intensywnych przemyśleń i z pewnością nie daje zasnąć. Całym sercem polecam tę intrygującą, przepełnioną emocjami powieść, za którą kryje się dramat, jakiego nie życzę nikomu.

Książka bierze udział w wyzwaniu: