"Zaginiona dziewczyna" - Gillian Flynn

"W tych czasach bardzo trudno być osobą, po prostu prawdziwą, rzeczywistą osobą, 

a nie zbiorem cech charakteru wybranych z pojemnego automatu z charakterami."

W piątą rocznicę ślubu znika Amy Dunne. Pozostawione ślady nie pozostawiają wątpliwości - w domu Amy i Nicka zdarzyło się coś złego. Zgromadzone dowody jednoznacznie wskazują, że to właśnie Nick - mąż Amy stoi za jej zniknięciem. W toku śledztwa wychodzą na jaw kolejne tajemnice małżonków a zachowanie Nicka coraz bardziej szokuje. Nick twierdzi jednak, że jest niewinny. 

Co stało się z Amy? I dlaczego Nick notorycznie kłamie?

Musiałam przeczytać tę książkę. Po prostu musiałam. Opis z okładki brzmiał tak intrygująco, że natychmiast zapragnęłam dowiedzieć się, co takiego stało się z Amy. Ale moje początki z tą książką nie należały do łatwych...

Książka jest podzielona na 3 części i zdecydowanie to druga i trzecia część zasługują na pochwały, ze względu na trzymającą w napięciu fabułę. Pierwsza część kompletnie mnie nie wciągnęła, dużo rzeczy mi umykało, co chwilę wyłączałam się z historii i oczy czytały jedno a głowa myślała drugie. Jest tu dużo opisów, które wydają się niepotrzebne, są zbyt długie i nużące... Jednakże znajomość tej części jest potrzebna, gdyż informacje w niej zawarte są istotne dla zrozumienia pewnych rzeczy, dlatego jednak warto czytać w skupieniu. Nie dajcie się pokonać nudnawym i usypiającym opisom, wewnętrznym rozterkom bohaterów - zarówno Nicka, jak i Amy, której pamiętnik mamy okazję czytać. Te mało istotne zapiski okazują się jednak istotne. Choć czyta się to naprawdę źle...

A potem nadchodzi przełom i druga część, która dla kogoś, kto jeszcze nie domyślił się o co może chodzić, jest niemałym szokiem. Ja się nie domyślałam, a gdy już zostałam poczęstowana tą niezwykłą wiadomością, która naraz odświeżyła całą fabułę, nie umiałam oderwać się od historii. Z ogromną ciekawością śledziłam postępy tego niezwykle trudnego śledztwa, opartego jedynie na poszlakach. Nagle akcja nabrała tempa, skończyły się nudne opisy i nareszcie zaczęło się coś dziać. W końcu thriller, w końcu jakieś emocje...

Prawdziwym apogeum mojego niedowierzania okazała się 3 część. Niesie ona za sobą wiele uczuć, które czytelnik autentycznie odczuwa w trakcie lektury, ale na nic wesołego się nie nastawiajcie. Będziecie współczuć i nienawidzić. Będziecie czuć obrzydzenie i litość. Będziecie rozumieć i nie rozumieć. Mieszanka sprzecznych uczuć zawładnie waszymi sercami. Będzie śmierć, będzie krew, będzie ciało... Czy Amy się odnajdzie? A jeśli tak, to czy odnajdzie się żywa? Czy Nick udowodni swą niewinność? Zakończenie niezwykle mnie rozzłościło, nasuwając jedną jedyną refleksję - nie ma sprawiedliwości na tym świecie.

Myślę, że warto się przekonać co kryje się za historią małżeństwa Nicka i Amy. Cieszę się, że jednak znalazłam w sobie motywację, by przemęczyć się z pierwszą częścią książki. Styl autorki początkowo nie przypadł mi do gustu, był dla mnie zbyt ciężki, jednak potem - jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - wszystko się zmieniło. Zupełnie jakby resztę thrillera napisał ktoś inny. Choć jest tu wielu bohaterów, najwięcej uwagi poświęcono postaci Amy i Nicka. Z pewnością bije od nich oryginalność, bo tak dziwnych bohaterów jeszcze nie miałam okazji spotkać w żadnej książce. Pozostali bohaterowie również wyróżniają się czymś z tłumu. Zostali wykreowani tak, by czytelnik czuł to, co powinien w danym momencie czuć. Ponadto autorka świetnie wkomponowała w fabułę dość oklepany, ale jakże aktualny problem ukazujący jak dzieciństwo, dom, w którym się wychowujemy, relacje, jakie panują wśród najbliższych i hierarchia wartości, jaką kieruje się rodzina może ukształtować człowieka i wpłynąć na jego osobowość, dorosłe życie i stosunki z innymi ludźmi. 

"Zaginiona dziewczyna" to naprawdę świetny thriller. Mimo wszystko mogę stwierdzić, że nie zawiodłam się na nim, ale raczej nie będę go długo rozpamiętywać.

Książka bierze udział w wyzwaniu: